Το 2ο Γυμνάσιο Χανίων κινηματογράφησε και μας γνωρίζει το αρχαίο θέατρο της Απτέρας Χανίων

Το 2o Πανελλήνιο Βραβείο στον διαγωνισμό «Οι μαθητές μας ξεναγούν στα αρχαία θέατρα» πήραν πριν λίγους μήνες οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου Χανίων για το ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στο αρχαίο θέατρο της Απτέρας Χανίων. Ο διαγωνισμός είχε διοργανωθεί από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, την ΕΡΤ και το Σωματείο «Διάζωμα». Είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία που, πέρα από την ενημέρωση για τον σημαντικό αυτό και ιδιαίτερο αρχαιολογικό χώρο, εκπέμπει μηνύματα συνεργασίας, συμμετοχής και συνδιαλλαγής, αγάπης για τον τόπο, δίψας για γνώση και για δημιουργία.

Το αρχαίο θέατρο της Απτέρας χτίστηκε στα ελληνιστικά χρόνια και για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ασβεστόλιθος, μία τοπική πέτρα από την οποία ήταν χτισμένα και τα περισσότερα κτήρια της Απτέρας. (Μάλιστα, να σημειώσω εδώ ότι στην ξενάγηση που βρέθηκα τον Μάιο του 2015 στο πλαίσιο της δράσης “Πράσινες Πολιτιστικές Διαδρομές”, η αρχαιολόγος που μας ξενάγησε στον χώρο του θεάτρου - με πολλή προσοχή γιατί δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί οι εργασίες της αποκάλυψης - μας έδειξε προβληματικά σημεία του θεάτρου από την χρήση ασβεστοκάμινων τα προηγούμενα πριν από τις ανασκαφές χρόνια!). Μπορούμε να δούμε το κοίλο χτισμένο σε πλαγιά, σχεδόν ημικύκλιο, μέρος της σκηνής και τα παρασκήνια, τις κερκίδες, τις κλίμακες, την ορχήστρα και τις παρόδους που οδηγούσαν σε αυτήν. Είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής και λειτουργίας (με βάση την αρχιτεκτονική) αρχαίου θεάτρου.

Οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου μίλησαν το Φεβρουάριο που μας πέρασε σε πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ1. Όμως, τα καλύτερα έγιναν πίσω και μετά τις κάμερες, όταν τα ίδια τα παιδιά του γυμνασίου ξενάγησαν μαθητές δημοτικού σχολείου του Βαμβακόπουλου που είχαν επισκεφθεί το χώρο. Οι παραπάνω φωτογραφίες δεν δείχνουν τίποτε άλλο από την αξία και τη χαρά της συνέργειας, της επικοινωνίας, της αναγνώρισης και της μάθησης. Τα παιδιά έχουν μάθει τα ίδια και μπορούν να μάθουν σε άλλα παιδιά τι είναι το αρχαίο θέατρο της Απτέρας.

Μετά την παραγωγή του ντοκιμαντέρ και τη βράβευση, ακολούθησαν και άλλες σχετικές πρωτοβουλίες. Το 2ο Γυμνάσιο Χανίων μαζί με το Γυμνάσιο Βάμου υιοθέτησαν το αρχαίο θέατρο της Απτέρας με τη συνεργασία και τη συμβολή της εταιρείας Διάζωμα, όραμα της οποίας είναι η προστασία των αρχαίων θεάτρων, η ανάδειξη και η ένταξή τους στην καθημερινότητα μας. Η εκδήλωση της υιοθεσίας πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2016, στην οποία, όπως δείχνει και το παρακάτω βίντεο οι μαθητές έδωσαν τον όρκο για την προστασία του θεάτρου:

Τον τόπο τούτο τον προγονικό θα τιμώ/ δεν θ' αφήσω να ξεχαστεί/ θα έρχομαι εδώ για να γροικώ/ εκείνα που έχει να μου πει/ και θα τα πάω, μα τω Θεώ, όσο μακρύτερα μπορώ./ Θα γίνω σκεπή να τον γλυτώσω απ' τους ανέμους,/ κραυγή θα βγάλω ν' ακουστεί στα πέρατα η φωνή του,/ θ' απλώσω αγκαλιά για να φωλιάσει το εγώ στο εμείς/ θα έρχομαι εδώ, θα ερχόμαστε εδώ/ ν' ανταμώνουμε/ να μην αφήσουμε τον χρόνο να νικήσει.

Αντιλαμβανόμαστε και μεις οι εκτός σχολείου, ότι τόσο η πράξη της υιοθεσίας όσο και η συνεργασία των δύο σχολείων για τον κοινό σκοπό επιφορτίζει τα σχολεία και τους μαθητές τους με την ευθύνη συνολικής μέριμνας για το αρχαίο αυτό θέατρο. Τα παιδιά δηλαδή αναλαμβάνουν ρόλους και υποχρεώσεις, μαθαίνουν την ιστορία του θεάτρου που οφείλουν να τη διαδώσουν και σε άλλους και ευαισθητοποιούνται για την προστασία του συγκεκριμένου αλλά και όλων των μνημείων της χώρας. Και φυσικά με την πρωτοβουλία αυτή αναδεικνύεται ο κοινωνικός - μαζί με τον εκπαιδευτικό - ρόλος του σχολείου.

Ας δώσω όμως με την ευκαιρία και μερικές γενικότερες πληροφορίες για τον αρχαιολογικό χώρο. Η Απτέρα, αλλιώς τα Άπτερα όπως λέγαμε την τοποθεσία από παλιά, είναι μία από τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις-κράτη της Κρήτης, η μικρή Πομπηία της Κρήτης όπως την έχουν ονομάσει λόγω των πολλών μνημείων της που σώζονται σε μεγάλο ύψος. Αναφέρεται ήδη στις πινακίδες της Γραμμικής Β (14ος - 13ος αι. π.Χ.) και ζει μέχρι και τον 7ο αι. μ.Χ., οπότε καταστρέφεται από ισχυρό σεισμό σε συνδυασμό με τις επιθέσεις των Σαρακηνών. Η σημαντικότερη βέβαια περίοδος ανάπτυξης ήταν στα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια (τέλος 4ου - 3ο αι. π.Χ.). Μέσα στον χώρο υπήρχε η μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (σώζεται το εκκλησάκι μέχρι σήμερα)  που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα . Οι μοναχοί της καλλιεργούσαν δημητριακά και όσπρια και απέδιδαν τα έσοδα στη μονή της Πάτμου. Πρέπει επίσης να πούμε ότι πέραν του θεάτρου, ξεχωρίζουν οι ρωμαϊκές δεξαμενές, μέρος του αρχαίου τείχους 4 χλμ, το διμερές ιερό του 5ου αι. π.Χ. και τμήμα οικίας.

Σχετικά με την ονομασία της τοποθεσίας, υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία, που φαίνεται και ως επικρατέστερη, το όνομα Απτέρα αποδίδεται από αντίστοιχο επίθετο της θεάς Αρτέμιδος, Άρτεμις Απτέρα. Κατά τον Παυσανία το όνομά του έδωσε στην πόλη ο μυθικός βασιλιάς των Δελφών Πτέρας ή Απτέρας. Υπάρχει βέβαια και ο μύθος, η δεύτερη εκδοχή, που μας παραδίδεται από τον Στέφανο Βυζάντιο (6ο αι. μ.Χ.), σύμφωνα με τον οποίο το όνομα προέρχεται από τον αγώνα που διεξήχθη στον λόφο μεταξύ των Μουσών και των Σειρήνων. Οι Σειρήνες ηττήθηκαν, πέταξαν τα φτερά τους, έμειναν “άπτερες” κι έπεσαν στη θάλασσα, ενώ τα λευκά φτερά τους σχημάτισαν τα νησάκια στον κόλπο της Σούδας που ονομάζονται Λευκές.

Μην ξεχάσουμε ν' αναφέρουμε το όνομα της αρχαιολόγου που είναι η ψυχή των ανασκαφών στην Απτέρα, την Βάννα Νινιού - Κινδελή. Πολλές λεπτομέρειες, ιστορικά και άλλα στοιχεία, φωτογραφίες κτλ. μπορεί επίσης να βρει κανείς στο λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 2008 με την επιμέλεια της κ. Κινδελή.

Αν βρεθείτε στη διαδρομή από Χανιά προς Ρέθυμνο, εκεί λίγο μετά τη Σούδα, στο έμπα του Αποκόρωνα, στα δεξιά σας, στα Μεγάλα Χωράφια δίπλα, στην κορφή του λόφου στέκεται η Απτέρα, ν' αγναντεύει τον κόλπο της Σούδας και να χαιρετά το Ιτζεδίν, το φρούριο, εκεί όπου "αι εγκληματικαί φυλακαί Καλαμίου", όπου τα "Πέτρινα χρόνια" και "Οι μέρες του '36" (και η "Δικαίωση" του Γιάννη Φίλη). Αν πάλι σε λίγο καιρό ταξιδέψετε στο εξωτερικό, μην παραξενευτείτε αν δείτε στις οθόνες του αεροσκάφους να προβάλλονται σκηνές από το ντοκιμαντέρ του 2ου Γυμνασίου Χανίων. Η εταιρεία Aegean θεώρησε ασφαλώς πως τα παιδιά και οι δημιουργίες τους είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του τόπου μας. Και είναι. Η αριστεία για την οποία πολλοί ερίζουν...

Για τη μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων από την Ειρήνη Γρατσία

Έλα να μιλήσουμε για την κυρία Αδαμαντία την αρχαιολόγο, είπα στον εγγονό μου και κάθισε στην καρέκλα ν’ αρχίσει το παραμύθι...

«Μια φορά κι έναν καιρό πριν από πολλά μα όχι πάρα πολλά χρόνια. Η κυρία Αδαμαντία, η αρχαιολόγος, πήρε, όπως κάθε πρωί το δρόμο για το Αρχαιολογικό Μουσείο. Η μέρα ήταν γεμάτη ήλιο και είχε ήδη αρχίσει να κάνει πολλή ζέστη...

... Πάμπολλες ήταν οι εργασίες που έπρεπε να γίνουν και σήμερα. Ωστόσο παραμέρισε για λίγο τα γράμματα και διάβασε πάλι την εκατοστή σελίδα του χοντρού δερματόδετου βιβλίου. Τα λόγια του αρχαίου συγγραφέα επιβεβαίωναν τις σκέψεις που κυκλοφορούσαν συνεχώς τις τελευταίες ημέρες στο μυαλό της. Ο θησαυρός με τα αρχαία νομίσματα ήταν σίγουρα κρυμμένος στην Κόρινθο και έπρεπε να τον βρουν και να τον φέρουν στο Μουσείο...»

Έτσι, η κυρία Αδαμαντία, μια και δυο, πήρε το λεωφορείο κι έφτασε στην Κόρινθο στο εκεί Μουσείο, όπου συναντήθηκε με τον κύριο Χρήστο τον αρχαιολόγο, συνεργάτη από παλιά, πήραν και τους εργάτες και ξεκίνησαν για το λόφο όπου υπέθεταν ότι θα βρουν τα αρχαία νομίσματα! Και ξεκινάει η περιπέτεια της ανασκαφής. Κι από κοντά η μικρή φτερωτή θεά, η θεά Νίκη, σαν εκείνη που ήταν χαραγμένη σε ένα πανέμορφο νόμισμα με τη θεά Αθηνά στην άλλη πλευρά!

Αλλά, το ίδιο ενδιαφέρον έχουν και τέσσερις άντρες, ο «Αρχηγός με το γκρι κοστούμι και τα μακριά λεπτά δάχτυλα» και οι τρεις συνεργάτες του, μαυρισμένοι όλοι από τον ήλιο κα με τα χέρια τους άγρια και σκληρά, σαν να έσκαβαν μέρες. Και όντως έσκαβαν, είκοσι μέρες έσκαβαν στην Κόρινθο και δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν το θησαυρό με τα χρυσά νομίσματα. Αποφάσισαν, λοιπόν, να ξαναδοκιμάσουν παίρνοντας μαζί τους και το Μηχάνημα με τη μεγάλη μύτη που ... όταν μυρίσει θησαυρό, θ’ αρχίσει να κάνει ντρουν, ντρουν, ντρουννννν... Και ξεκίνησαν κι αυτοί... Με προσοχή όμως, μην τους πάρουν χαμπάρι από την Αστυνομία γιατί αυτοί ήθελαν να πουλήσουν τα χρυσά νομίσματα στο εξωτερικό και να κερδίσουν χρήματα. 

Δεν θα μαρτυρήσω τις λεπτομέρειες στην εξέλιξη της ιστορίας, μόνο θα πω ότι τελικά τα χρυσά νομίσματα βρέθηκαν από την κυρία Αδαμαντία και τους συνεργάτες της και τώρα μπορεί καθένας και καθεμιά μας να τα απολαύσουμε στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας, σ’ εκείνο το όμορφο κτίριο της Πανεπιστημίου, το Ιλίου Μέλαθρον, το οποίο είχε χτίσει ο Ερνέστος Τσίλλερ για να γίνει αρχικά κατοικία του αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν (που είχε κάνει τις ανασκαφές στο Ίλιον, την Τροία δηλαδή).

Και ... για να πούμε την αλήθεια, η κυρία Αδαμαντία του παραμυθιού είναι η μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων, είναι δηλαδή η σπουδαία αρχαιολόγος Μάντω Οικονομίδου, στην οποία και οφείλεται η ίδρυση του Μουσείου των Νομισμάτων. Και όλα αυτά μας τα διηγείται μια άλλη σπουδαία γυναίκα, αρχαιολόγος επίσης, πολύ νεώτερη της κυρίας Αδαμαντίας, κάτι σαν ... μαθήτριά της δηλαδή αφού δούλεψε κοντά της, η Ειρήνη Γρατσία. Όσοι δεν γνωρίζετε την Ειρήνη, μπορεί να έχετε ακούσει τη Monumenta, τη μη κερδοσκοπική εταιρεία που ασχολείται με πολύ πάθος και μεράκι για την προστασία των μνημείων στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, παντού (δείτε και εδώ επίσης). 

Με την ιστορία αυτή, η Ειρήνη δεν λέει στα παιδιά μόνο ένα απλό παραμύθι, με τους καλούς και τους κακούς (γιατί όχι;), αλλά δίνει την ευκαιρία να κάνουμε κουβέντα μαζί τους, να μιλήσουμε για έννοιες όπως μουσείο, αρχαιολόγος, ανασκαφή, αρχαιοκάπηλοι, νομίσματα, κι ακόμη να πάμε μαζί τους στο Μουσείο, σε όποιο μουσείο και να τους δείξουμε νομίσματα, αμφορείς, πιθάρια, αντικείμενα δηλαδή σαν αυτά που βρήκαν με το σκάψιμο η κυρία Αδαμαντία και οι συνεργάτες της. 

Το βιβλίο για το οποίο μιλάω εδώ έχει τον τίτλο «Η Μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων και το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού», είναι γραμμένο από την Ειρήνη Γρατσία και αφιερώνεται στη Μάντω Οικονομίδου, «την αληθινή μεγάλη Κυρία των Νομισμάτων». Να μην ξεχάσω να αναφέρω την όμορφη εικονογράφηση από τη Μαγδαληνή Θεοχάρη, τόσο χρήσιμη και τόσο απαραίτητη στα παιδικά βιβλία, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν απευθύνονται και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. 

Και κάτι ακόμα. Το βιβλίο έχει εκδοθεί από τη Monumenta. Τα έσοδα από την πώληση του παραμυθιού θα διατεθούν στη Στέγη Κοριτσιού "Αγία Άννα" και στη MONUMENTA. Το παραμύθι, το οποίο κοστίζει μόνο 9 ευρώ, μπορεί ν’ αγοραστεί από τα γραφεία της MONUMENTA, καθώς και από κεντρικά βιβλιοπωλεία. Αξίζει ένα παραπάνω την υποστήριξή μας.

Το Ιλίου Μέλαθρον (Πηγή)

Ο θησαυρός των Αηδονιών και το πάρκινγκ στην εθνική

Όταν συνέβη τις προηγούμενες ημέρες το φρικτό τροχαίο στο πάρκινγκ της εθνικής οδού στο ύψος των Θηβών, θυμήθηκα εκείνο το διήγημα του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου "Ο θησαυρός των Αηδονιών" από την ομώνυμη συλλογή (Ο θησαυρός των αηδονιών και άλλα διηγήματα, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2η έκδ. 2010).  

Τι είναι ο Θησαυρός των Αηδονιών; Ο θησαυρός των Αηδονιών, ή άλλως της Νεμέας, είναι με λίγα λόγια τα πολύτιμα αντικείμενα που βρέθηκαν σε νεκροταφείο αρχαίου οικισμού της περιοχής των Αηδονιών Νεμέας (διαβάζω ότι το χωρίο Αηδόνια ονομάστηκε έτσι το 1927 γιατί είχε πολλά αηδόνια στην περιοχή, ενώ η προηγούμενη ονομασία ήταν Μπότζικα ή Μπότσικα, όπως ήταν το προηγούμενο όνομα ή παρανόμι των Κολοκοτρωναίων). Το νεκροταφείο αυτό,  που χρονολογείται από τον 15ο και 16ο αι. π.Χ. και θεωρείται από τα σημαντικότερα μυκηναϊκά νεκροταφεία της Πελοποννήσου, περιέχει σφραγίδες, χρυσά δακτυλίδια, χάντρες και πολλά άλλα περίτεχνα κοσμήματα από χρυσό, υαλόμαζα, φαγεντιανή, ήλεκτρο, σάρδιο, αμέθυστο. Επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα και στον τόπο τους τη Νεμέα το 1996 μετά τη λαθρανασκαφή και την αρχαιοκαπηλία διεθνών διαστάσεων (κάποια στοιχεία εδώ, εδώ κι εδώ).

Θησαυρός των Αηδονιών: Χρυσό δακτυλίδι-σφραγίδα

Θησαυρός των Αηδονιών: Χρυσά κοσμήματα κοίλα, κυρτεπίπεδα

Θησαυρός των Αηδονιών: Περιδέραια με χάντρες από υαλόμαζα

Θησαυρός των Αηδονιών: Σφραγιδοκύλινδρος από φαγεντιανή

Θησαυρός των Αηδονιών: Φακόσχημος, χρυσόδετος σφραγιδόλιθος από σάρδιο

Αλλά, ας ξαναγυρίσω στον Παπαδημητρακόπουλο. Στο διήγημα "Ο θησαυρός των Αηδονιών" αν και μας προϊδεάζει - από τον τίτλο - ότι θ' αναφερθεί στην παραπάνω συλλογή, κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Αναφέρεται λοιπόν σε μια εκδρομή που ξεκίνησαν μαζί με τη γυναίκα του για το μουσείο της Νεμέας, και προφανώς ήταν μια από τις χλιαρές μέρες του χειμώνα ή εκείνες της πρώιμης άνοιξης (σαν ετούτες τις μέρες δηλαδή), γιατί σε τέτοιες μέρες προσφέρεται ο Μωρηάς μας ενημερώνει, σε αντίθεση με τη Μακεδονία όπου το φθινόπωρο είναι η ιδεώδης εποχή (και γω το προσυπογράφω αυτό, δοκιμάστε μια εκδρομή Οκτώβρη στη Δυτική Μακεδονία, η ομορφιά του κόσμου!). Κι επειδή η εκδρομή πρέπει να συνδυάζεται με το καμάρωμα της χλωρίδας κάθε περιοχής, δεν μπορούμε, λέει, να μην ξέρουμε τι θάλλει εκεί και πότε:

"... τα κυκλάμινα το φθινόπωρο, οι ανθισμένες κουτσουπιές και οι κόκκινες ανεμώνες την άνοιξη, οι κάμποι με τους κίτρινους ήλιους το καλοκαίρι ..."

Διαβάζω παρακάτω:

"... Με ιλαρή διάθεση συνεχίσαμε για μερικά ακόμη χιλιόμετρα, και στο ύψος των λατομείων των αρχαίων Κλεωνών βγήκαμε σε έναν παράδρομο, όπου έχει δημιουργηθεί εκ των ενόντων ένα άνετο πάρκινγκ.... Βαδίσαμε προς την άκρη του βουνού και περιεργαζόμαστε αυτό το μικρό λατομείο, που λόγω της επιφανειακής εξόρυξης του υλικού παρουσιάζει εντυπωσιακή εικόνα: μικρά, ακανόνιστα, κατακόρυφα παραλληλεπίπεδα δημιουργούν άπειρες όψεις  - όταν, ξαφνικά, εισήλθε στον παράδρομο ένα τεραστίων διαστάσεων διπλό βυτιοφόρο. Φρέναρε με δαιμονιώδη θόρυβο λίγο πιο κάτω, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης.

Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και ετοιμαστήκαμε, καλού κακού, να φύγουμε. Είδα, τότε, να ανοίγει η αριστερή πόρτα του κουβουκλίου και να κατεβαίνει ο οδηγός, ο οποίος κατευθύνθηκε σ' ένα παρακείμενο εικονοστάσι. Άρχισε να τακτοποιεί το εσωτερικό του, έβγαλε από μέσα μια φωτογραφία και τη σκούπισε με ένα χαρτομάντηλο, και άναψε το καντήλι.

Πλησίασα διστακτικά προς τα εκεί. Τον χαιρέτησα, και εκείνος μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. Τον ρώτησα για τον νεκρό.

-Είναι ο μικρότερος αδελφός μου, μου λέει. Πριν δυο χρόνια είχε σταματήσει σε ένα πρόχειρο πάρκινγκ απέναντι, να πιει λίγο νερό, μπήκε μέσα μια κούρσα με εκατό και τον άφησε επί τόπου.

....

Με χαιρέτησε κι ανέβηκε στο βυτιοφόρο. Έβαλε μπρος τη μηχανή, και την ώρα που ξεκινούσε, άνοιξε το παράθυρο και μου φώναξε:

-Να προσέχεις τα πάρκινγκ της εθνικής. Έχει φαγωθεί κόσμος εκεί μέσα."

Για να μην αδικήσω και τις άλλες ιστορίες της συλλογής, να πω δυο λόγια. Αυτοβιογραφικά αφηγήματα όλα από την παιδική, νεανική και ώριμη ηλικία του συγγραφέα, εστιάζοντας σε συγκεκριμένα σημεία "έκπληξη" κάθε φορά. Ευαισθησία, παρατήρηση, περιγραφή, μεταφορές είναι τα χαρακτηριστικά της αφήγησης, και η χρήση της γλώσσας με λέξεις όμορφες, όχι κοινοτοπίες, που μαρτυρούν έναν καλό γνώστη κι έναν επιδέξιο χειριστή της ελληνικής.

Κι επίσης, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η ίδια η έκδοση, φτιαγμένη με μεράκι, με καλαισθησία, με όμορφα σχέδια της Εύης Τσακνιά. Κάθε ιστορία αρχίζει και τελειώνει με ένα σχέδιο, οι σελίδες όλες έχουν στο πάνω και στο κάτω μέρος μια παχιά κόκκινη γραμμή, ενώ και σε κάθε ιστορία ξεχωρίζουν τα πρωτογράμματα επίσης σε κόκκινο χρώμα.

Η σελίδα τίτλου για το διήγημα "Ο θησαυρός των Αηδονιών"

Η τελευταία σελίδα από το διήγημα "Η δεκαοχτούρα" και
η σελίδα τίτλου για το διήγημα "Η Πρωτοχρονιά"

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να πάω στη Μάρη Θεοδοσοπούλου (την τόσο πρόωρα χαμένη το περασμένο καλοκαίρι κριτικό βιβλίου), που είχε γράψει για τη συλλογή του Παπαδημητρακόπουλου με τον τόσο αναλυτικό και διεισδυτικό τρόπο της, εντοπίζοντας, ανάμεσα στα άλλα, το στοιχείο της έκπληξης που χαρακτηρίζει όλες τις ιστορίες και που "α­να­δύε­ται μέ­σα α­πό τον τρό­πο με τον ο­ποίο πα­ρου­σιά­ζο­νται και δέ­νο­νται α­να­με­τα­ξύ τους τα συμ­βά­ντα, δη­μιουρ­γώ­ντας μια, ε­νίο­τε και πε­ρισ­σό­τε­ρες, α­να­τρο­πή".

Έγραψε επίσης για τη γλώσσα του συγγραφέα και για τον "παπαδιαμάντειο" χαρακτήρα του έργου του:

Αφή­νο­ντας για λί­γο τον μί­το των διη­γη­μά­των, να ση­μειώ­σου­με πα­ρεν­θε­τι­κά ό­τι τα πα­πα­δια­μά­ντεια ί­χνη, κυ­ρίως τα γλωσ­σι­κά, δια­σπεί­ρο­νται και α­να­χω­νεύο­νται ε­ντός της διή­γη­σης σε μια αρ­ρα­γή α­φη­γη­μα­τι­κή αρ­μο­νία. Πα­ρ' ό­λα αυ­τά, ε­ξα­κο­λου­θούν να δια­τη­ρούν τη ρα­διε­νερ­γό α­κτι­νο­βο­λία τους, του­λά­χι­στον για τους ε­ξοι­κειω­μέ­νους με τη­ν ι­διό­τυ­πη γλώσ­σα του Σκια­θί­τη. Εξ α­φορ­μής αυ­τού, να προ­σθέ­σου­με ό­τι ο Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος εί­ναι ο τε­λευ­ταίος νό­μι­μος κλη­ρο­νό­μος του. Στους υ­πό­λοι­πους, ό­σοι κα­τά και­ρούς συν­δια­λέ­γο­νται μα­ζί του, λεί­πει η ε­ξ αί­μα­τος συγ­γέ­νεια. Δια­λο­γί­ζο­νται μό­νο με πρό­σω­πα και ι­δέες του Σκια­θί­τη, α­φού πρό­κει­ται για α­πώ­τε­ρης συγ­γέ­νειας α­πο­γό­νους, κά­ποιοι μά­λι­στα ε­ξώ­γα­μοι.

Μακάρι να μην είχε γίνει το κακό στο πάρκινγκ της εθνικής.
Θα 'βρισκα τον τρόπο να μιλήσω για τη συλλογή διηγημάτων του Παπαδημητρακόπουλου, κόσμημα λόγου και αισθημάτων.

---------------------------------------

Σημείωση: Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από τη διπλωματική εργασία της βιβλιοθηκονόμου Μαρίας Μαρινοπούλου με τίτλο "Δημιουργία Ψηφιακής βιβλιοθήκης με θέμα "η συλλογή κοσμημάτων από τα αηδόνια της Νεμέας του 15ου αιώνα π.Χ.": εφαρμογή προτύπου μεταδεδομένων με τη χρήση XML" που εκπονήθηκε το 2005 στο πλαίσιο του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών στην Επιστήμη της Πληροφορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ως πηγή για τις φωτογραφίες είχε χρησιμοποιηθεί το βιβλίο: Δημακοπούλου, Καίτη (επιμ.) (1998). Ο θησαυρός των Αηδονιών. Σφραγίδες και κοσμήματα της ύστερης εποχής του χαλκού στο Αιγαίο. Υπουργείο Πολιτισμού.

Του κόψαν τα φτερούδια του, του πήραν τη λαλιά του...

Άκουσα τα θυμωμένα λόγια, τις σπαρακτικές εκκλήσεις του Ιαβέρη το πρωί στο Κόκκινο και συγκλονίστηκα. Είπε ο άνθρωπος:

"Πρέπει να συνειδητοποιήσει η Πολιτεία, τα ΜΜΕ και οι πολίτες ότι οι ηλικίες που "φεύγουν" είναι μεταξύ 15 και 35 ... χτες δύο 23χρονοι, μία 33χρονη, ένα παιδί 3 ετών και ένα βρέφος που δεν γεννήθηκε ... όλοι αυτοί δεν θα κάνουν παιδιά, οι γονείς των νεαρών στην Πόρσε δεν θα δουν εγγονάκια ... αυτό λέγεται μείωση πληθυσμού, γενοκτονία ... Ασχολούμαστε με τη βιωσιμότητα του χρέους όταν κανείς δεν ασχολείται με τη βιωσιμότητα των παιδιών των Ελλήνων ... το εντυπωσιακό ήταν χτες, το χολιγουντιανό παρανάλωμα ... σήμερα που θα βαδίσουν πίσω από τα φέρετρα των παιδιών, εκεί να καταγράψει κάποιος τη δυστυχία και να τη μεταφέρει στους πολίτες, τις συνέπειες μίας αλόγιστης πράξης..."

Είπε πολλά, είπε τ' αυτονόητα, μα ποιος ακούει; 

"... η παιδεία αποκτάται διά της αντιγραφής των προτύπων, βιωματικά, από τον μπαμπά, τη μαμά, τον παππού, τη γιαγιά ... έχει κάποιον με το παιδί στην αγκαλιά της μάνας του σαν αερόσακο κι αυτός είναι ξαπλωμένος χωρίς ζώνη, καπνίζει τσιγάρο, γαμωσταυρίζει όποιον βρει, κορνάρει, μπλοκάρει διασταυρώσεις, κινείται στη ΛΕΑ, το παιδί από πού κι ως πού θα γίνει καλύτερο;..."

Ας τον ακούσομε κάποτε. Χρόνια φωνάζει για το έγκλημα στους δρόμους. Από ανοησία, είπε.

Όλοι έχουμε χάσει ανθρώπους κοντινούς ή έχουμε ακούσει τέτοιες περιπτώσεις γιατί έτρεχε, γιατί δεν φορούσε ζώνη, γιατί δεν φορούσε κράνος, γιατί παραβίασε φωτεινό σηματοδότη, γιατί γιατί γιατί ... Τι κυνηγάμε τρέχοντας, παραβιάζοντας τους κανόνες; Και, φυσικά, δεν διακρίνω τους λεγόμενους στοιχειώδεις κανόνες, δεν υπάρχουν στοιχειώδεις κανόνες ασφαλούς οδήγησης... 

Ακούμε; Όλοι, όχι μόνο η Πολιτεία, αλλά και η Πολιτεία, που καλό είναι, πέρα από την εκπαίδευση και στο σχολείο αλλά και με άλλους τρόπους (τηλεόραση κτλ.), πέρα από τον έλεγχο και την τιμωρία (γιατί όχι, στην Κρήτη παρατηρείται το φαινόμενο των τσικουδοκατανύξεων μέρα μεσημέρι από έφηβους που άντε να πάρουν μετά και το αυτοκίνητο του μπαμπά ή και το τρακτέρ για να σεργιανίσουν χαρούμενα στους δρόμους των ονείρων τους...), να δώσει αυστηρή προτεραιότητα στην κατασκευή ασφαλών δρόμων, αυστηρή προτεραιότητα στον ΒΟΑΚ ας πούμε, τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης που χρόνια πολλά τον μελετάνε και τον χαράζουν και τον ξαναχαράζουν στα χαρτιά και χρόνια λιβανίζουμε για την καρμανιόλα της Κρήτης ...

Τα ίδια και τα ίδια. Πάλι μανάδες και πατεράδες θα κλάψουν τα παιδιά τους, γιαγιάδες και παπούδες τα εγγόνια, πάλι παιδιά δεν θα προλάβουν να γνωρίσουν τη ζωή κι αυτά που λίγο πρόλαβαν, έκοψαν το νήμα τόσο γρήγορα...

Κοπήκαν τα φτερούδια τους, κοπήκε η λαλιά τους ...

Γιατί, πουλί, δεν κελαηδείς
`πως κελαηδούσες πρώτα;

Άχ, πώς μπορώ να κελαηδώ
`πως κελαηδούσα πρώτα;

Μου κόψαν τα φτερούδια μου
μου πήραν τη λαλιά μου...

----------------------------------------------------------------------

Σημείωση. Το παραπάνω τραγούδι με τη Σαββίνα Γιαννάτου είναι παραδοσιακό της Ανατολικής Θράκης και αναφέρεται στην άλωση της Πόλης. Μα οι στίχοι τόσο ταιριαστοί για την άλωση των ζωών τόσων ανθρώπων, άλλη μια φορά! Νάταν η τελευταία θε μου ...

Νίκος Κούνδουρος: "ένας εικονολάτρης, που αγάπησε την αναπαράσταση της ζωής πιο πολύ από τη ζωή". Εις μνήμην!

Δεν είναι όνειρο το χθεσινό φευγιό του Νίκου Κούνδουρου. Είναι μια πραγματικότητα, είναι η φυσική κατάληξη του βίου μετά από εννιά γεμάτες δεκαετίες. Κι εμείς θα τον θυμόμαστε με αγάπη και δέος, φέρνοντας στο νου τις εικόνες από τη Μαγική πόλη, το Δράκο, τις Μικρές Αφροδίτες, φέρνοντας στο νου την ίδια την εικόνα του, την εικόνα ενός πολύ ωραίου άντρα, ατίθασου στη μορφή και ντόμπρου στο λόγο, επιδεικνύοντας περήφανα τις αρετές της κρητικής καταγωγής του, τα Σφακιά από τη μια και το Λασίθι από την άλλη.

Ξεφύλλισα το αυτοβιογραφικό του βιβλίο "Ονειρεύτηκα πως πέθανα" (Ίκαρος, 2009) για να θυμηθώ και να ξανανιώσω την ομορφιά από εκείνο το χειμαρρώδη λόγο, όταν αφηγείται τη ζωή του και μαζί τη ζωή άλλων ανθρώπων που ήταν κοντά του αγαπημένοι ή που στο διάβα των τόσων χρόνων άκουσε γι' αυτούς. "Η μνήμη μου ακολουθά τις κατακερματισμένες εικόνες που οροθετούν τη δικιά μου ζωή μέσα στη ζωή των άλλων". Αφήγηση πότε σε πρώτο και πότε σε τρίτο πρόσωπο, πότε να μιλά για τα μικράτα του, για τις γιαγιάδες που του΄λεγαν ιστορίες και παραμύθια, πότε για τα χρόνια της αντίστασης, του εμφυλίου και της εξορίας, πότε για το Μάη του '68, πότε για τον Μάνο τον παντοτινό του φίλο και πότε για τα έργα του, γιατί όπως λέει ο ίδιος, "δεν βρήκα άλλο τρόπο να μιλήσω για τις ατελείωτες ιστορίες του νου μου, μισές αλήθειες και μισές ψέματα".

Ξεκινώντας να περιδιαβαίνω τις σελίδες με τις ατέλειωτες ιστορίες του νου, αλήθειες ή ψέματα δεν ξέρω, αλήθειες θαρρώ, βρίσκομαι πότε στην Κρήτη στο Λασίθι, απ' όπου η μάνα του η Πόπη, η καλόσυρη, γιατί τράβαγε από καλή οικογένεια, πότε στα Σφακιά απ' όπου ο πατέρας του, γνωστή και σπουδαία φαμελιά οι Κούνδουροι, και πότε στην Αθήνα όπου γεννήθηκε κι έζησε, μα και στο Παρίσι, στην Ανκόνα, στη Μόσχα... Λίγες αναφορές θα κάνω μόνο, στη μνήμη του, είναι τόσα πολλά αυτά που λέει, τόσοι πολλοί αυτοί που  έρχονται στο νου του.

Πώς χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του; Είναι, λέει, "ένας αγράμματος, ένας πλαστογράφος, ένας εικονολάτρης, που αγάπησε την αναπαράσταση της ζωής πιο πολύ από τη ζωή"!

Κι όμως, την αγάπησε την πραγματική ζωή ο Κούνδουρος και αγωνίστηκε γι' αυτήν. Και αυτά μας περιγράφει σε τούτο το βιβλίο, και πώς, νεαρό παιδί 18 χρονών, έζησε το θανατικό των δεκεμβριανών, πώς τραυματίστηκε και χάθηκε από τη μάνα του που τον είχε για πεθαμένο πολύ καιρό, πώς τον βρήκαν σ' ένα νοσοκομείο.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά τα λίγα που θα μεταφέρω εδώ. Κι ας ξεκινήσουμε με τον μεγάλο του έρωτα την Κρήτη. Παντού η Κρήτη, οι τόποι και οι άνθρωποί της, οι ιστορίες και οι αγώνες τους. Και η φύση της Κρήτης, ο έροντας, και μου θύμισε τον πατέρα μου, κι εκείνος γεννημένος το 1926, που έλεγε για τους εροντεμένους...

"Δίκταμο ή έροντας ή σταθάρι. Τσάι κρητικό, φυτρώνει μόνο στις σχισμάδες και στα κακοτράχαλα βουνά της Κρήτης. Έχει δεκαεφτά ονόματα για δεκαεφτά αρρώστιες. Θεραπεύει άμα το βράσεις, μα και μονάχα να το ζεματίσεις με καυτό νερό...Διώχνει τις κακές αρρώστιες και δίνει κουράγιο στους γέρους και ζωή στους λαβωμένους. Μόνο που θέλει κόπο και κουράγιο και κίνδυνο να το μαζώξεις από τις άγριες σχισμάδες και τα βράχια του Ψηλορείτη. Στον πόλεμο η μάνα μαζί με το σταυρό που κρέμαγε στο λαιμό του άντρα ή του γιου έραβε σ' ένα σακουλάκι κοπανιστό δίκταμο, βάλσαμο για τις πληγές κι ευχή της μάνας για τον πολεμιστή, ξόρκι για κάθε λογής κακό ..."

Δίκταμος ή έροντας ή σταθάρι, βάλσαμο για τις ψυχές...

Κι ύστερα, οι Γερμανοί στην Κρήτη, οι Ιταλοί στο Λασίθι, η αντίσταση, οι προδότες, ο εμφύλιος (ποιος είπε ότι δεν υπήρξε και στην Κρήτη), οι Μπαντουβάδες ο φόβος και ο τρόμος στην Ανατολική Κρήτη, η εκτέλεση του καπετάν Ποδιά και όσα ακολούθησαν στο Ηράκλειο και η συνέχεια με τη νεαρή γυναίκα του Ποδιά και το μωρό στην αγκαλιά. Γυρίζει ξανά και ξανά στα ίδια αυτά θέματα, θυμάται τις γιαγιάδες που τούλεγαν τις ιστορίες από κείνα τα χρόνια με το νι και με το σίγμα, κι εμένα μούρχονται στο νου τα δυο τελευταία μυθιστορήματα της Μάρως Δούκα "Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ" κι "Έλα να πούμε ψέματα". 

Και πάμε στο Δεκέμβρη του '44 στην Αθήνα, "στην αρχή του μεγάλου λάθους". Περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε, Χημείο, Νομική, Πολυτεχνείο, τι έκανε ο ίδιος, νεαρός Επονίτης, που παρά τα μόλις δεκαοχτώ του χρόνια συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα εκείνα.

Κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο οι νέοι, "τα παιδιά με τα τουφέκια", οδοφράγματα γύρω στην Πατησίων, κόσμος πολύς στους δρόμους, νεκροί, πολλοί νεκροί, "ποιοι αψήφισαν τόσο λαό μαζεμένο;" αναλογίζεται. Κι η Πατησίων σιγά σιγά σωπαίνει. Και "απέναντι, το σκοτεινό κτίριο της Casa d' Italia φάνταζε σιωπηλό κι απειλητικό, κατοικημένο από τα φαντάσματα των Γερμανών και κάμποσους Έλληνες δικούς τους  - πόσοι να 'ταν άραγε; - που περιμένανε να καταλαγιάσει η οργή του κόσμου για να παζαρέψουν με το καινούριο κράτος τη ζωή τους".

Προβληματίζεται όμως:

"Το δεκαοχτάχρονο μυαλό μου το τυραννούσαν ερωτήματα χωρίς απάντηση. Ποιοι είναι αυτοί, ποιοι είμαστε εμείς, ποιος είμαι εγώ."

Αφιερώνει πολλές σελίδες στα δεκεμβριανά, και στην αιχμαλωσία του. "Τι σόι αιχμάλωτος ήμουνα, ποιος ήταν ο εχθρός μου, πού έγινε πόλεμος και γιατί ήτανε αιχμάλωτος τούτος ο λαός που σπρωχνότανε τώρα να χωρέσει στο μεγάλο τολ στις ρίζες του Υμηττού..."

Και η συγκινητική αναφορά στον Ισίδωρο, το γιο της θυρωρίνας, τον συμμαθητή του από το δημοτικό, αιχμάλωτος κι αυτός, που ξεψύχισε μπροστά του από τις σφαίρες των άλλων όταν προσπάθησαν ν' αποδράσουν, νεαρά παιδιά μα τόλεγε η ψυχούλα τους. Κι εκείνος λαβώθηκε, ζωντανός ή πεθαμένος δεν μπορούσε να καταλάβει, "πέθανα ξανασκέφτηκα κι αφέθηκα καθησυχασμένος, ό,τι ήτανε να γίνει έχει γίνει".

Και συνεχής ο καημός του για το μακελειό εκείνο:

"Έχω σκεφτεί τόσες φορές αυτή την ιστορία, μια τόση δα ιστορία είναι, ένα τίποτα λέω, μα τότε δεν ήξερα πως μόλις είχε αρχίσει το μακελειό που θα χώριζε τους Έλληνες στα δυο. Τους καλούς και τους κακούς. Κι εγώ χρεώθηκα με τους κακούς και με τους κακούς θα τελειώσω την υπόλοιπη ζωή που μου μένει να ζήσω."

Και την ίδια χρονιά στην Κρήτη, καλοκαίρι του 1944, Αύγουστος ήταν που πιάσανε το θείο του, αδελφό του πατέρα του, το γνωστό δικηγόρο Ρούσσο Κούνδουρο, τον πήγανε στην Αγιά για εκτέλεση, λένε πως δεν έφτασε καν να σταθεί όρθιος στο απόσπασμα, τον σκότωσαν μέσα στο καμιόνι που τον μετέφερε. Εκεί στην Αγιά εκτέλεσαν τόσους και τόσους πατριώτες, εκεί εκτελέστηκε και λίγες μέρες μετά, στα μέσα του Σεπτέμβρη του '44 ο 17χρονος Επονίτης Στέφανος Σκαράκης (μέρα ίδρυσης της ΕΠΟΝ η σημερινή, 23 Φλεβάρη 1943). Τελειώνοντας την ιστορία για το Ρούσσο Κούνδουρο ο γέρος με τη μαγκούρα, του λέει:

"... Δυο κουβέντες ακόμη, ο ήρωας ο μπάρμπας σου ο Ρούσσος ήτονε δικηγόρος και λέω πως όπλο δεν εκράτησε ποτές του."

Και τα χρόνια περνούν. Τον κυνηγούν το '48 και κρύβεται σ' ενα παλιό σπίτι στο Ηράκλειο. Κι ύστερα, από τον ίδιο χρόνο στη Μακρόνησο, ο ξεσηκωμός και το φονικό το Μάρτη του '49, ο Σκαλούμπακας κι ο Βασιλόπουλος, το κουβάλημα της πέτρας, η επίσκεψη των ξένων.

Στη Μακρόνησο με το Θανάση Βέγγο (Πηγή)

Μάρτης του '52, οι εκτελέσεις του Μπελογιάννη και των άλλων. Κι όμως,

"Ο Μπελογιάννης. ο Αργυριάδης και ο Μπάτσης δεν ήταν αντάρτες των βουνών. Σπουδαγμένοι, γραμματιζούμενοι, μέλη κι αυτοί μιας κοινωνίας που θα έστηνε στην Ευρώπη τη νέα τάξη πραγμάτων, δημοκρατική ή ψευτοδημοκρατική κατά περίπτωση".

Πολλά τα θέματα, το είπα από την αρχή. Για τον Αναγνωστάκη και τον Βαγενά, για την ποίηση, για τον Τσιτσάνη, για τα στέκια Λουμίδη και Απότσου, για τον Ελύτη και το Σαμαράκη, για το Βασίλη Διαμαντόπουλο στη δικατορία, για τον Τσε, για τον Γιώργο Γραμματικάκη, για τον Γ. Βακιρτζή το ζωγράφο. Θαύμαζε τον Γιώργο Βακιρτζή, ή καλύτερα τον συνάρπαζε. "Στέκεις με δέος μπροστά στα ζωγραφίσματά του, μπροστά στον φοβερό όγκο από εικόνες... Γιατί οι κόσμοι του Βακιρτζή είναι και δικοί μου κόσμοι. Ο Βακιρζτής τους κατάγραψε, αυτό είναι όλο".

Γ. Βακιρτζή, Η απελευθέρωση των Ελλήνων 1944-45 (Πηγή)

Μιλά πολύ για το Μάη του '68 στο Παρίσι, ήταν κι αυτός εκεί. "Κι εμείς κουβαλούσαμε την ντροπή της χωρίς αντίσταση ήττας μας και κοιτάζαμε με ζήλια τους Γάλλους να σηκώνουν την επανάστασή τους απέναντι σε μια αυταρχική αλλά νόμιμη και δημοκρατική εξουσία." Συνεχίζει όμως: "Η γενιά του Μάη δε γνώρισε τον πόλεμο και τις δυστυχίες του και περιορίστηκε να καταγγείλει την κοινωνία της ευημερίας για τις ανισότητές της. Και τους διανοούμενους κάθε λογής για την επηρμένη απομόνωσή τους στους γυάλινους κόσμους της προσωπικής τους φιλαρέσκειας."

Και ύστερα το Πολυτεχνείο του '73, τότε που οι ξεσηκωμένοι φοιτητές "θέλουν να τινάξουν στον αέρα την κοινωνία των πατεράδων τους."

Πολλές σελίδες αφιερώνει στο Μάνο Χατζηδάκι, στη φιλία τους, στις μανάδες τους που τελικά τις έθαψαν δίπλα δίπλα, στην αγάπη του γι' αυτόν "είμαι τυχερός που ήσουνα εσύ ο παιδικός μου φίλους" του ΄γραφε, στην πίκρα του Μάνου "από την αδυναμία μας να βρούμε ένα κοινό σημείο αναφοράς στις περιπέτειες που ταράζουν τη φιλία μας", όπως του 'γραφε ο Μάνος σ' ένα του γράμμα. Τον αγαπούσε το Χατζηδάκι ο Κούνδουρος, ένα χρόνο διαφορά είχαν, "αλλά εκείνος ήταν διακόσια χρόνια πιο μεγάλος". Νιώθω αγάπη και τρυφερότητα στην περιγραφή που κάνει για τον φίλο του το Μάνο:

"Ήταν αγωνιστής ήταν ηρωικός μα τίποτα δεν έμοιαζε πάνω του ηρωικό. Παχουλός, κουτσοδόντης, νωθρός, ξενύχτης, φλύαρος, ήταν όλα αυτά τα καθημερινά, κι έπρεπε να θες να δεις πως δεν ήταν τίποτα απ' όλα αυτά, ούτε νωθρός, ούτε ξενύχτης, ούτε φλύαρος, ούτε καν παχουλός. Ήταν ένα θηρίο..."

Ο Νίκος Κούνδουρος ήταν, τ' ομολογεί ο ίδιος εξάλλου, ανυπότακτος και ονειροπόλος, κληρονόμος των ατέλειωτων παραμυθιών των Σφακιανών παππούδων.

Έγραφε σ' ένα γράμμα του στο Χατζηδάκι:

"Θέλω να διατηρήσω μέχρι το τέλος το δικαίωμα να είμαι με τους άλλους, να ουρλιάζω στα πεζοδρόμια, να είμαι αυτό που ήμουνα, ο φοιτητής με τη γροθιά σηκωμένη στον ουρανό απειλητικά..."

Και τελειώνει το συναξάρι της ζωής του, πρωταπριλιά του 2009, με την κουβέντα της μάνας του:

"Ζήστε για να μας θυμάστε".

Καλό του ταξίδι!

Πολιτική βιβλίου;

(Πηγή εικόνας εδώ)

Τον Ιούλιο του 2016 είχε συσταθεί μια Επιτροπή για το βιβλίο, είχε ανακοινωθεί η σύνθεσή της και αναμενόταν το πόρισμα μέχρι το τέλος Οκτωβρίου. Είχαν τότε δημοσιευτεί άρθρα σε πολλά μέσα, η ανακούφιση ήταν έκδηλη, οι προσδοκίες πολλές και η ελπίδα για αλλαγή σελίδας θα γινόταν πραγματικότητα. Ο τότε Υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς μάλιστα είχε τοποθετηθεί και δημόσια υποστηρίζοντας τη θέση για την ενιαία τιμή βιβλίου. Κι όμως, από τότε δεν έχει ακουστεί τίποτα. Κάνοντας μια αναζήτηση στο Διαδίκτυο, η επιτροπή αυτή χάνεται κάπου μετά το καλοκαίρι του 2016, ενώ στον ιστότοπο του ΥΠΠΟ και ειδικότερα στη σελίδα του Τμήματος Γραμμάτων, Βιβλίου και Ψηφιακού Περιεχομένου δεν υπάρχει καμιά αναφορά, ούτε όμως και η αναζήτηση στον ιστότοπο είναι δυνατή (δεν λειτουργεί!).

(Πηγή εικόνας εδώ)

Έτσι, το άρθρο του Πέτρου Ζούνη με τίτλο "Απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός πολιτικής για το βιβλίο" που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "Εποχή" είχε ενδιαφέρον γιατί  έδωσε κάποιες πληροφορίες ότι μάλλον κάτι μπορεί να κινείται. Δημοσιεύω εδώ ολόκληρο το κείμενο:

Απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός πολιτικής για το βιβλίο

Αν δεχτούμε ότι η παιδεία και ο πολιτισμός είναι αυτά τα στοιχεία πάνω στα οποία στηρίζεται η συνοχή μιας κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα και η ανάπτυξή της σε όλα τα επίπεδα. Αν δεχτούμε, ότι η γνώση που αποκτάται στο διάβα της ιστορίας εκτός της μεταφοράς της από γενιά σε γενιά διά του προφορικού λόγου, κυρίως γίνεται διά του γραπτού. Αν λάβουμε επίσης υπ’ όψιν ότι το βιβλίο, σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ έχει χαρακτηριστεί ως πολιτιστικό αγαθό, τότε εύλογα μπαίνει το ερώτημα: «είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται και να συνωστίζεται το πολιτιστικό αγαθό μαζί με τα διάφορα άλλα, και να επαφίεται η τιμή και διακίνησή του στην ελεύθερη αγορά»;

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπως Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Πορτογαλία κ.λπ. υπάρχει ενιαία τιμή βιβλίου. Με τον τρόπο αυτό προστατεύονται κυρίως τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία και οι εκδότες από τους μεγάλους ανταγωνιστές τους. Μάλιστα κατά τις διαπραγματεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (όπου δεν ισχύει η ενιαία τιμή βιβλίου) σχετικά με τη συμφωνία για τη Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, γνωστή ως TTIP, ο επικεφαλής των διαπραγματεύσεων της ΕΕ δήλωσε κατηγορηματικά ότι η Ενιαία Τιμή Βιβλίου δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης.

Το ελληνικό ολιγοπώλιο

Στην Ελλάδα η Ενιαία Τιμή Βιβλίου καθιερώθηκε με το νόμο 2557/24.12.1997. Σύμφωνα με αυτόν, ο εκδότης όριζε τη λιανική τιμή του βιβλίου και κανείς δεν μπορούσε να το διαθέτει σε ψηλότερη ή χαμηλότερη τιμή, πέρα από ένα +/- 10%. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε το 2014 από τον κ. Χατζηδάκη. Πρόκειται για μνημονιακό νόμο, ο οποίος ψηφίστηκε στο πλαίσιο της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ. Στόχος ήταν να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός στην αγορά και να πέσουν οι τιμές του βιβλίου.

Τα αποτελέσματα δύο χρόνια μετά ήταν, ναι μεν, να πέσουν οι τιμές στα εμπορικά βιβλία, αλλά να ακριβύνουν τα ποιοτικά και μη εμπορικά. Επίσης να περάσει η αγορά σε δύο-τρία βιβλιοπωλεία και πέντε –έξι εκδότες. Ταυτόχρονα, κλείνουν βιβλιοπωλεία μικρά, και κυρίως στην περιφέρεια, τα οποία λειτουργούσαν και ως χώροι πολιτισμού. Όσο το φαινόμενο αυτό θα συνεχίζεται, τόσο πιο πολύ θα υποβαθμίζεται το ποιοτικό βιβλίο. Επίσης, η περίοδος κρίσης που περνάει η χώρα μας και η καθίζηση της κατανάλωσης είναι φανερό ότι οξύνει και επιταχύνει το παραπάνω πρόβλημα, που με τη σειρά του παρασέρνει και σε αύξηση της ανεργίας.

Δυνατότητα αναθεώρησης

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τους αρμόδιους υπουργούς, Ν. Ξυδάκη και Αριστερίδη Μπαλτά, έχει δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε διαδικασία αναθεώρησης της κατάργησης της Ενιαίας Τιμής Βιβλίου. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η σημερινή υπουργός κ. Κονιόρδου. Το θέμα, όμως, είναι ότι δεν είναι αρμοδιότητα μόνο του υπουργείου Πολιτισμού, αλλά εμπλέκεται και το υπουργείο Οικονομίας. Επίσης ο νόμος είναι μνημονιακός και χρειάζεται και η γνώμη των θεσμών-δανειστών μας.

Με ερώτηση προς την Κομισιόν ο έλληνας ευρωβουλευτής κ. Γραμματικάκης για την επαναφορά της Ενιαίας Τιμής Βιβλίου, η επίτροπος άφησε ανοιχτή τη δυνατότητα. Επίσης από το υπουργείο Πολιτισμού έχει τεθεί το θέμα στα τεχνικά κλιμάκια των θεσμών και έγινε δεκτό να συζητηθεί, εφόσον υπάρχει μελέτη που αιτιολογεί την πρόταση αναθεώρησης της κατάργησης της Ενιαίας Τιμής Βιβλίου.

Αναμένεται μέσα στον Φλεβάρη να δημοπρατηθεί η μελέτη και να ολοκληρωθεί η διαδικασία μέσα στο 2017. Για να έχει αίσιο τέλος αυτή η προσπάθεια, είναι φανερό πως πρέπει να κινητοποιηθούν τα αρμόδια υπουργεία. Το υπουργείο Πολιτισμού θα πρέπει να ζητήσει τη στήριξη των ομόλογων υπουργών στην Ευρώπη, να αξιοποιήσει τη θέση του επικεφαλής διαπραγματευτή της ΕΕ για την TTIP, όπως επίσης και τους συλλόγους εκδοτών της Γερμανίας και της Γαλλίας, που με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό και τον αρμόδιο υπουργό ζητούν την Ενιαία Τιμή Βιβλίου.

Επίσης για να στηριχθεί και ενισχυθεί η αγορά βιβλίου, χρειάζεται να υπάρξουν και ευρύτερες παρεμβάσεις, που έχουν να κάνουν με τη σύσταση φορέα που θα έχει την αρμοδιότητα να ασχολείται και να διαμορφώνει πολιτική για το βιβλίο, την προώθησή του στην ελληνική, αλλά και την ξένη αγορά. Να υπάρξει εξορθολογισμός στον ΦΠΑ, όπου έχουμε το παράδοξο υπηρεσίες και υλικά να είναι στο 24% και το βιβλίο στο 6%. Ουσιαστικά, χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός της πολιτικής γι’ αυτό το πολιτιστικό αγαθό που λέγεται Βιβλίο.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση το πόρισμα της επιτροπής θα ήταν πολύ χρήσιμο να υπάρχει και να δημοσιοποιηθεί. Τα θέματα που θα είχε, όπως είχε δημοσιοποιηθεί στα μέσα ενημέρωσης, ήταν:

• Θεσμικό όργανο με αρμοδιότητες για την πολιτική του βιβλίου 
• Προγράμματα υποστήριξης των δημιουργών 
• Προγράμματα υποστήριξης των συντελεστών παραγωγής 
• Προγράμματα για τις βιβλιοθήκες 
• Κοινωνική διάδοση της ανάγνωσης 
• Ειδικά θέματα λειτουργίας της αγοράς βιβλίου 
• Προώθηση του ελληνικού βιβλίου στο εξωτερικό 
• Κλαδικές εκθέσεις βιβλίου 
• Έρευνες και βιβλιογραφική βάση δεδομένων 
• Πνευματικά δικαιώματα και προστασία τους 
• Θεσμικό πλαίσιο για τα Κρατικά Βραβεία

Ποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν είναι, όχι απλά σημαντικά αλλά και υποχρεωτικά απαραίτητα τα παραπάνω ζητήματα για τα οποία πρέπει να διατυπωθούν θέσεις και προτάσεις; Ποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν είναι όχι απλά σημαντικό, αλλά υποχρεωτικά απαραίτητο να έχουμε σαφώς ορισμένη και σαφώς διατυπωμένη πολιτική βιβλίου; 

Εύχομαι και ελπίζω να μην βρεθούμε στην ανάγκη να αναρωτηθούμε κάποια στιγμή: Πολιτική βιβλίου (την είδατε;), τίτλο που αντέγραψα από ένα άρθρο στο περιοδικό της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκαρίων σε τεύχος του 1992. 

Πολιτική βιβλίου (την είδατε;):
άρθρο στο περιοδικό της ΕΕΒ, 1992 (Πηγή εδώ)

Μέρες ραδιοφώνου!

Μέρα ραδιοφώνου η σημερινή. Γλυκύτητα μας φέρνει η σκέψη του ραδιοφώνου. Και μια νοσταλγία για προηγούμενα χρόνια, για ακούσματα που ξεχωρίσαμε και για φωνές που ακόμη θυμόμαστε. Ακόμη έχω το καλώδιο με το ακουστικό για το τρανζιστοράκι που είχα για ν' ακούω μόνη μου, αργά το βράδυ (αργά για εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του '60) το θέατρο στο ραδιόφωνο χωρίς να ενοχλώ.

Και θυμάμαι τις εκπομπές της θείας Λένας (ένα δείγμα εκπομπής εδώ, ενώ αξίζει να πάμε πίσω σ' εκείνα τα χρόνια και μέσα από την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη), θυμάμαι τα ραδιοφωνικά σήριαλ "Το σπίτι των ανέμων" (με τους Αφροδίτη Γρηγοριάδου ως Τζοάνα και Βύρωνα Πάλλη ως Λαμπίρη) και το "Πικρή μικρή μου αγάπη" με τους Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου σε σενάριο του Βαγγέλη Γκούφα που απεβίωσε πρόσφατα), 

Από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι νοσταλγικά τις εκλογές στο ραδιόφωνο! Ο πατέρας μου ξενυχτούσε το βράδυ των εκλογών ακούγοντας τα αποτελέσματα, χωριό το χωριό, και σημείωνε στα ψηφοδέλτια που είχε για χαρτιά όσα αποτελέσματα τον ενδιέφεραν!

Θυμάμαι αργότερα, μεγαλώνοντας, εκπομπές συγκεκριμένων παραγωγών που δεν έχανα, όπως ήταν οι εκπομπές της Ρηνιώς Παπανικόλα και της Μαριάννας Κορομηλά. Από τη Ρηνιώ Παπανικόλα θυμάμαι την ιδιαίτερη φωνή και την ποιότητα στις μουσικές εκπομπές της. Η φωνή της ακούγεται και στη ραδιοφωνική μεταφορά του μυθιστορήματος «Το τρίρο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή που μεταδόθηκε σε 78 συνέχειες από το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ το 1979 (ένα επεισόδιο εδώ, δυστυχώς δεν βρήκα να υπάρχει πλήρης διαδικτυακή πρόσβαση στο αρχείο του ραδιοφώνου της ΕΡΤ).  Για τη Ρηνιώ Παπανικόλα έχουν πολύ ενδιαφέρον τα αφιερώματα στο musicpaper.gr και στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου.

Είχε δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή "Μπλε" που κυκλοφόρησε σε CD το 2003 με μουσική του Μιχάλη Γρηγορίου και ερμηνεία των Μαρίας Φαραντούρη, Σαβίνας Γιαννάτου και Τάση Χριστογιαννόπουλου. Στο παρακάτω βίντεο, η Φαραντούρη τραγουδά το "Μάτια ολοκαυτώματα". Από το βιβλιαράκι που συνοδεύει το CD, αντιγράφω μέρος από ένα άλλο ποίημα, το "Κάθε μεσημέρι":

Κάθε μεσημέρι φεύγω απ' τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω σπ' τα πλατάνια.

Ψάχνοντας το νερό που σε καθρεφτίζει
πηγάδια με νερό δροσερό
όπως στις παιδικές μας ηλικίες.
..................................

Για την Κορομηλά θυμάμαι με πόση λαχτάρα περίμενα ν' ακούσω τις αφηγήσεις της από τα ταξίδια που έκανε στους ελληνικούς τόπους (στην Ελλάδα, αλλά και όπου υπάρχουν ή υπήρξαν ελληνικά στοιχεία, Τουρκία, Συρία κ.ά. Έχω γράψει με αφορμή την καταστροφή της Παλμύρας, έχω διαβάσει τα βιβλία της και πραγματικά αξίζει να ταξιδέψει κανείς στο παρελθόν και το παρόν των τόπων αυτών μέσα από τα λόγια της. Τα παρακάτω βίντεο είναι από εκπομπές στο Α' πρόγραμμα της ΕΡΤ του 1988 και του 1985 αντίστοιχα,  αφιερωμένες στα Ηπειρώτικα γεφύρια (και στον Σπύρο Μαντά για τον οποίο έχω γράψει παλαιότερα με αφορμή το γεφύρι της Πλάκας).

Θυμάμαι εκπομπές του Μάνου Χατζηδάκι στο τρίτο Πρόγραμμα και τα σχόλιά του που μπορεί κανείς να διαβάσει στο βιβλίο "Τα σχόλια του Τρίτου" (Εξάντας, 1980). Δυστυχώς έχει εξαντληθεί, όμως αξίζει να το αναζητήσει κανείς, τα περιεχόμενα είναι εδώ, το βιβλίο συνοδευτόταν και με ένα CD με τα κείμενα: Το πρόσωπο του τέρατος κι o φόβος μήπως το συνηθίσουμε, Ο λαχειοπώλης τ' ουρανού και Όταν ελευθερωθούμε από τη δυναστεία των τεχνών και από τη δυστυχία των καλλιτεχνών. Γράφει το 1978 ο Χατζηδάκις για το Τρίτο:

"Είναι το Τρίτο, θάλεγα:

Σαν αγορά υποδημάτων για παιδιά, που ακόμη δεν 

     έχουν ενηλικιωθεί.

Είναι  σαν σμήνος πελαργών  ή μελαγχολικών περιστε-

     ριών.

Σαν ακροβάτες που κινούνται σε φανταστικά σκοινιά.

Σαν κέντημα γριάς από την Κρήτη.

Είναι φωταγωγός

     Φωτός αγωγός

       Προαγωγός

         Άρχων

          Εξάρχων

            Ιδαλγός

Και όπως θάλεγεν ο Σουρής επιτυχώς:

     Το Τρίτο τους ελέφαντες διώκει

     Και τιμήν επιδιώκει..."

Αλήθεια, κεντά σήμερα το Τρίτο; 

Βέβαια, οι θύμισες δεν σταματούν σε τούτα τα ονόματα και οι τωρινές προτιμήσεις δεν είναι λίγες, όχι μόνο από τα ραδιόφωνα της ΕΡΤ, αλλά και άλλων σταθμών. Για να αποφύγω το λάθος να παραλείψω κάποιους, θα κάνω μνεία μόνο στο Γιώργο Ξυλούρη που έφυγε ξαφνικά πέρυσι και άφησε, χωρίς υπερβολή, ένα μεγάλο κενό στο είδος των μουσικών εκπομπών που έκανε.

Θυμάμαι κι άλλα ραδιοφωνικά. Όταν βρέθηκα στο Λονδίνο για ένα χρόνο και κάτι, την περίοδο 1991-1992, το ραδιόφωνο μου κρατούσε συντροφιά τις ώρες που ήμουν στο σπίτι. Θυμάμαι άκουγα έναν λονδρέζικο σταθμό, νομίζω λεγόταν Easy listening radio, πάντως από το σταθμό αυτό όχι μόνο άκουγα πολύ όμορφα τραγούδια (του γούστου μου), αλλά και είχα γράψει άπειρες κασέτες που ακόμη τις έχω και τις ακούω. Άκουγα επίσης τον ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό, το London Greek Radio, (θυμάμαι εκείνο το ... παχύ LGR). Ο σταθμός αυτός είχε συχνότερη σύνδεση με την Κύπρο και μου δημιούργησε μια απορία που από τότε δεν έχω καταφέρει να ξεδιαλύνω. Είχε κάθε πρωί, στις 9.15 αν θυμάμαι καλά, τις αστρολογικές προβλέψεις της ημέρας, οι οποίες μεταδίδονταν με απευθείας τηλεφωνική επικοινωνία με τη Λευκωσία! Είχα λοιπόν πάντα την απορία, ως εντελώς ανίδεη, αν τα άστρα επιδρούν με τον ίδιο τρόπο σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη... (Εσείς τι λέτε αλήθεα;)

Άκουσα χθες βράδυ στην εκπομπή του Γιάννη Τζουανόπουλου στο Δεύτερο (εκπομπή που κάνει εδώ και 26 χρόνια για τον απόδημο ελληνισμό) ένα τραγούδι από τον Βασίλη Γισδάκη (ήταν καλεσμένος του) σε στίχους Αγαθής Δημητρούκα και μουσική Γιώργου Φιλιππάκη (των "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω"). Είναι το τραγούδι "Για την κυρά - Γεωργία". Ομολογώ δεν το γνώριζα. Απολαύστε το!

Πού ’ν’ αυτά τα σπίτια,
που ’χαν τις αυλές
και φτερούγιζαν σπουργίτια
σ’ ανεμόσκαλες;

Στα παράθυρά τους
κρέμονταν παιδιά,
που κεντούσαν τα φτερά τους
με τραγούδι κι ευωδιά.
....................................

Διεθνής Ημέρα για τις Γυναίκες στην Επιστήμη: αναφορά σε μια ελληνίδα χημικό μηχανικό

Η Βασιλική Κότσιρα-Δούκα το 1956 στην πρώτη της δουλειά στη ΔΕΦΑ (Γκάζι)

Το φυσικό αέριο στην Ελλάδα έχει ονοματεπώνυμο: Βασιλική Κότσιρα-Δούκα. Αυτός ήταν ο τίτλος του αφιερώματος που είχε το Ενημερωτικό Δελτίο του ΤΕΕ (τ. 2558, 2/11/2009) στη σειρά "Οι μηχανικοί: η ζωή και το έργο τους" για τη Βασιλική Κότσιρα-Δούκα, μια από τις πλέον γνωστές, δραστήριες και μαχητικές ελληνίδες χημικούς μηχανικούς.

Η Βασιλική Κότσιρα-Δούκα έχει να επιδείξει πάνω από πέντε δεκαετίες συνεχούς και επιτυχημένης επαγγελματικής και επιστημονικής σταδιοδρομίας, με σημαντική προσφορά στους τομείς Ανάπτυξης της Ενέργειας, του Περιβάλλοντος και της Βιομηχανίας στην χώρα μας. Από τη θέση της ως στέλεχος μεγάλων ενεργειακών οργανισμών, ως επιστημονικός σύμβουλος της πολιτείας και ως δραστήριο μέλος της Μόνιμης Επιτροπής Ενέργειας ΤΕΕ συνέβαλε αποφασιστικά ώστε η εισαγωγή του φυσικού αερίου στην Ελλάδανα γίνει πραγματικότητα.

Στο πλαίσιο σειράς συνεντεύξεων που έπαιρνα από παλαίμαχους μηχανικούς για την καταγραφή της Ιστορίας των Ελλήνων μηχανικών από το ΤΕΕ πριν από μερικά χρόνια, είχα μιλήσει και με τη Βασιλική Κότσιρα-Δούκα, την Κούλα Δούκα όπως τη λέμε για συντομία οι πιο κοντινοί, όσοι την είχαμε γνωρίσει και από παλιότερα και τη θεωρούσαμε, οι νεώτεροι και οι νεώτερες τότε στο χώρο των χημικών μηχανικών, από τις πλέον καθοριστικές και εμβληματικές φιγούρες (μαζί με το Μίμη Σαραντάκο).

Η Βασιλική Κότσιρα-Δούκα μιλά στο Μεγάλο Αμφιθέατρο των Χημικών Μηχανικών

Τελείωσε τη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ το 1955, βρήκε αμέσως δουλειά στη Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου Αθηνών, το γνωστό μας Γκάζι, όπου έμεινε μέχρι το 1958, συνέχισε στα Διυλιστήρια του Ασπροπύργου και έκτοτε η επαγγελματική της πορεία ήταν ανοδική, αλλά και εξαιρετικά χρήσιμη όχι μόνο για την ίδια αλλά και, κυρίως, για τον τόπο. Όπως φαίνεται και στο σύντομο βιογραφικό που μας έδωσε τότε για τη σχετική σελίδα στον ιστότοπο του ΤΕΕ, η επαγγελματική και επιστημονική της συνεισφορά ήταν πάντα και σχεδόν αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ζητήματα της ενέργειας.

Και βέβαια, καθοριστική στιγμή για την ίδια και για τον τόπο ήταν η υπογραφή για την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου στην Ελλάδα (έγινε το 1990 επί υπουργού Σταύρου Δήμα, αποφασιστικός όμως ήταν ο ρόλος του προηγούμενου Υπουργού Αναστ. Πεπονή, όπως η ίδια τονίζει με έμφαση). Σημειώνεται δε ότι ήδη στο πρώτο Ενεργειακό Συνέδριο του ΤΕΕ τον Μάιο του 1977 παρουσίασε εισήγηση για το φυσικό αέριο με μια πολυσέλιδη και τεκμηριωμένη μελέτη με τίτλο «Δυνατότητες και σκοπιμότητα συμμετοχής των αερίων καυσίμων στο ενεργειακό ισοζύγιο της Ελλάδος σε συσχετισμό με τις διεθνείς συνθήκες ανάπτυξης τους», όπου υποστήριζε σθεναρά τη θέση ότι το φυσικό αέριο αποτελεί πηγή ενέργειας ενδιαφέρουσα τόσο από οικονομική όσο και περιβαλλοντική άποψη.

"Εάν υπάρχει σήμερα Φυσικό Αέριο στην Ελλάδα, τα πλεονεκτήματα του οποίου αντιλαμβανόμαστε πια όλοι, αυτό οφείλεται, τολμώ να πω και μόνο, στην αποφασιστικότητα και τις μάχες που έδωσε ο Υπουργός κ. Αναστάσης Πεπονής. και έτσι έγινε το Φυσικό Αέριο μέρος της ζωής μας όπως ήταν και είναι μέρος της ζωής όλης της Ευρώπης.

... Οσον αφορά εμένα, η πιο σημαντική στιγμή της τόσων ετών επαγγελματικής μου ζωής ήταν και παραμένει η στιγμή που υπέγραφα την Συμφωνία για την Κατασκευή του Αγωγού Μεταφοράς του Φ.Α. Η ικανοποίηση ότι, όσο και να ήταν ελάχιστη η συμβολή μου, είχα πάντως συμβάλει σε αυτό το δύσκολα αναστρέψιμο γεγονός, ήταν μοναδική."

Η Βασιλική Κότσιρα-Δούκα στη Σιβηρία

Στο αφιέρωμα του Ενημερωτικού Δελτίου μπορεί κανείς να διαβάσει για τη ζωή της και λεπτομέρειες για την επαγγελματική της δραστηριότητα. Εδώ, θα παραθέσω ένα μικρό μόνο μέρος από τη συζήτηση που κάναμε τότε. Μου μίλησε όχι μόνο για τα επαγγελματικά αλλά και για την προσωπική και οικογενειακή της ιστορία, που επίσης έχει πολύ ενδιαφέρον (η οικογένεια Κότσιρα από τη μεριά του πατέρα της αγωνίστηκαν στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, από τις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, Παγκράτι Καισαριανή κτλ., άλλοι εκτελέστηκαν, ένας είναι στους 200 της Καισαριανής, άλλοι  εστάλησαν στη Γερμανία ή εξορίστηκαν). Και να έχουμε υπόψη μας επίσης ότι η συζήτηση αυτή έγινε το 2009 (αυτό κυρίως για τις εξελίξεις στα ενεργειακά και για το πώς αλλάζουν οι καιροί...):

Β.Κ.Δ.: Εγώ την ιστορία της οικογένειας την έχω ζήσει στιγμή προς στιγμή. Όταν ήμουν μικρή, ζούσα μέσα σε μια ωραία και πολύ ενδιαφέρουσα οικογένεια. Αλλά όταν έγινε ο πόλεμος και μετά η Αντίσταση που συμμετείχαν οι δικοί μου άλλαξε η ζωή μας. Από τα επτά παιδιά του παππού και της γιαγιάς, τον πατέρα μου και τους έξι θείους μου, που ζούσαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, σκοτώθηκαν, με φοβερούς τρόπους οι τέσσερις, τέσσερις νέοι άνθρωποι…Η οικογένεια μου είχε επιλέξει το δύσκολο δρόμο αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό για τις ζωές όλων μας. Τον Δεκέμβρη που φύγαμε, έφευγε ο ΕΛΑΣ, με πήρε ο πατέρας μου ανήλικη και πηδήξαμε τον Υμηττό και έφτασα στη Λάρισα χωρίς τότε να καταλαβαίνω και πολύ, παιδί ήμουνα δεκατριών χρονών. Δώδεκα το ’44. Έζησα όλο αυτό το δράμα των προσφύγων που φύγανε, έτσι ωρίμασα και έμαθα ξαφνικά και απότομα. Λοιπόν, όλα αυτά μέχρι κάποτε τα ήξερα μέρα-μέρα. Τώρα αρχίζουν και απαλύνουν αλλά πρέπει κάπως σε περίληψη – έστω τηλεγραφικά- να καταγραφούν για να τα ξέρουν και τα ανίψια μου…..

Δηλαδή η ουσία είναι ότι αυτό που είμαι σήμερα διαμορφώθηκε μέχρι τα δεκατρία μου.

Κ.Τ.: Αυτό είναι πολύ σημαντικό, που λες τώρα.

Β.Κ.Δ.: Στο έχω πει. Οι αρχές μου, τα πιστεύω μου, ο τρόπος που δρω σαν άνθρωπος έχει διαμορφωθεί από τότε. Από τότε έχω την αίσθηση του δικαίου που πιστεύω, γιατί μπορεί να μην είναι ίδια με άλλους, δεν ξέρω. Έχω το αίσθημα της ελευθερίας, το αίσθημα δηλαδή της συμμετοχής στα κοινωνικά, στην προσπάθεια να κάνεις καλύτερη τη ζωή και τη δική σου και των άλλων. Και πιστεύω ότι στη ζωή μου δεν έκανα πράγματα που να γυρίσω πίσω να τα ιδώ και να μετανιώσω πως ξέφυγα από τις βασικές μου αρχές. Οι βασικές αρχές μου είναι ίδιες, τέρμα. Δεν μπορώ να τις αλλάξω, μου έχουν γίνει βίωμα πια.

...

Κ.Τ.: Να σε ρωτήσω για το λιθάνθρακα, την κουβέντα που γίνεται.

Β.Κ.Δ.: Τι είναι ο λιθάνθρακας; Θεωρώ ότι και ρυπαίνει και εισαγόμενη πηγή ενέργειας είναι, άρα κι αυτός εξάρτηση είναι. Εγώ θεωρώ ότι είναι σημαντικό που το φυσικό αέριο είναι ας πούμε σαν τρίτη πηγή ενέργειας για την χώρα μας. Πρώτα είναι ο λιγνίτης μας, μετά είναι τα υδροηλεκτρικά. 

Κ.Τ.: Για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;

Β.Κ.Δ.: Ανανεώσιμες, όλα αυτά δεν φτάνουνε μόνες τους, θες και κάτι άλλο. Το κάτι άλλο σαν τρίτη πηγή ενέργειας, πολύ σωστά είναι το φυσικό αέριο. Ομως πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να προωθηθεί η εισαγωγή του Φυσικού Αερίου στη χώρα μας αν ο Υπουργός Αναστάσης Πεπονής δεν είχε δώσει με επιμονή και αποφασιστικότητα τις μεγάλες μάχες για να πραγματοποιηθεί αυτή η απόφαση εισαγωγής του Φυσικού Αερίου όπως προβλεπότανε από τη Διακρατική Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και ΕΣΣΔ και στη συνέχεια και άλλες μάχες για την προώθηση και ολοκλήρωση του Εργου του Φ.Α.

...

Κ.Τ.: Τώρα σε σχέση με αυτό που και σήμερα γίνονται κουβέντες, για τον αγωγό Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη. που λέει τώρα η κυβέρνηση… 

Β.Κ.Δ.: Αυτή τη στιγμή η Συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη έχει υπογραφεί. Το θέμα είναι ότι προχώραγε αργά τα πρώτα χρόνια και σε αυτό ευθύνεται και η στάση της Βουλγαρίας. Ο αγωγός αυτός καλύπτει ένα μέρος των αναγκών για εισαγωγές της Ευρώπης για αργό πετρέλαιο από τις χώρες τις Κασπίας αλλά και πιθανόν και από άλλες χώρες της περιοχής. Προφανώς δεν θα είναι ο μοναδικός αγωγός από αυτή την περιοχή όμως είναι σημαντικό να υπάρξει ένας τέτοιος αγωγός μέσω της χώρας μας έστω και σχετικά μέτριας δυναμικότητας. Υπάρχουν ακόμα άλλοι δύο αγωγοί φυσικού αερίου που μπορεί και θα ήταν σημαντικό να περάσουν από τη χώρα μας ο γνωστός ITGI και ο South Stream για τον οποίο υπάρχουν και τόσες συζητήσεις. Και οι δύο πρόκειται να περάσουν αν γίνουν μέσω Ελλάδας για να καταλήξουν στην Ιταλία.. Και οι δύο αγωγοί είναι πολύ σημαντικοί νομίζω για τη χώρα μας και θα έπρεπε να προσπαθούμε να πραγματοποιηθούν και οι δύο. Δηλαδή ο South Stream θα είναι ένας τρίτος αγωγός και η ύπαρξη τριών ενεργειακών αγωγών δίνει πολλά αυτονόητα πλεονεκτήματα στη χώρα μας. Επομένως, είναι σημαντικές αυτές οι εξελίξεις για την Ελλάδα, αν πραγματοποιηθούν ποτέ. Ελπίζω ότι θα πραγματοποιηθούν και τα τρία έργα.

...

Κ.Τ.: Τι θα ήθελες να πεις να πεις στους νέους μηχανικούς;

Β.Κ.Δ.: Το πρώτο πράγμα είναι να αγαπάνε τη δουλειά τους, αλλά όχι μόνο τη δουλειά τους. Μέσα από εκεί να βλέπουν την ολότητα, τι μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία. Και βασικό είναι το να μπορείς να έχεις ιδανικά, να μην είσαι μόνο ΄δος ημίν σήμερον’. Με ρωτάνε καμιά φορά κάποιοι επικριτές, και τι κατάλαβαν οι θείοι σου που χάσανε τη ζωή τους; Εγώ πιστεύω, και η απάντηση μου αυτή είναι, ότι το λιθαράκι αυτό που βάλανε αυτοί και τόσοι άλλοι έλληνες με τη θυσία τους υπάρχει. Κι αν σήμερα λόγω όλων αυτών που περάσαμε και περνάμε, η επιρροή που ασκούν στη διαμόρφωση απόψεων και ιδεών τόσο η καταναλωτική κοινωνία μέσα στην οποία μας μάθανε να ζούμε όσο και οι προβαλλόμενοι συνεχώς στα ΜΜΕ σαν νέοι και σπουδαίοι τρόποι ζωής είναι τόσο μεγάλη που καταλήγει να είμαστε σε μια κατάσταση που έχουν χαθεί τα ιδανικά, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ο σπόρος, και το λιθαράκι που υπάρχει και που πάντα την κατάλληλη στιγμή θα προσφέρει και θα.. ξέρω εγώ…θα ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, να πούμε έτσι;

Η Βασιλική Κότσιρα-Δούκα ήταν Πρόεδρος της ΔΕΠΑ την περίοδο 1989-1991

Είχα γνωρίσει τη Δούκα για πρώτη φορά ως φοιτήτρια το 1977. Στο μάθημα ΤΟΜΧΒ όπως το λέγαμε, δηλαδή Τεχνικοοικονομική Μελέτη Χημικών Βιομηχανιών (για το μάθημα και το σχετικό Εργαστήριο κάνουν λόγο οι Καλογήρου, Διακουλάκη και Μανδαράκα εδώ στη σελ. 257), η ομάδα μου είχε πάρει ως θέμα το Φωταέριο και είχαμε την Δούκα διδάσκουσα, μας έκανε μάλιστα μάθημα στο Γκάζι. Στη συνέχεια, ως μέλος του ΤΕΕ, η πρώτη μου συμμετοχή σε επιστημονική εργασία του ήταν στη μελέτη με τίτλο "Ενεργειακές ανάγκες για την ανάπτυξη της χώρας. Συμμετοχή της ελληνικής βιομηχανίας στην παραγωγή και μετατροπή ενέργειας", όπου συμμετείχε η Δούκα μαζί με άλλους σημαντικούς και έμπειρους μηχανικούς (εγώ βέβαια ήμουν ο ... σπόρος της ομάδας τότε, εξάλλου, τότε, το 1981, ήταν και η χρονιά που έκανα στροφή στα επιστημονικά και επαγγελματικά μου ενδιαφέροντα). 

Είναι από τις λίγες γυναίκες μηχανικούς (εννοώ κυρίως στους περισσότερο ανδροκρατούμενους κλάδους χημικών, μηχανολόγων, ηλεκτρολόγων και ναυπηγών μηχανικών) που είχαν λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία, με άριστη βέβαια επιστημονική επάρκεια, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στα αναπτυξιακά και τεχνολογικά ζητήματα της χώρας και που είχαν κερδίσει την εκτίμηση, την εμπιστοσύνη και την αναγνώριση των συνεργατών της (που στην πλειονότητα ήταν άνδρες, άλλωστε αν δούμε φωτογραφίες, σπάνια - μάλλον ποτέ - υπάρχει δεύτερη γυναίκα στο κάδρο).

Η ανάρτηση έγινε γιατί η Unesco έχει ορίσει τη σημερινή μέρα ως Διεθνή Ημέρα για τις Γυναίκες και τα Κορίτσια στην Επιστήμη σε μια προσπάθεια να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη συμμετοχή των γυναικών στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Στοιχεία από σχετικές έρευνες μπορεί κανείς να βρει εδώ και εδώ, τα οποία πάντως δεν είναι ενθαρρυντικά ούτε για τη χώρα μας ούτε για άλλες περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένες χώρες. Είναι αλήθεια επίσης ότι η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχει ακόμη περισσότερο επιδεινώσει την κατάσταση και γνωρίζουμε ότι οι προοπτικές όχι καριέρας όπως της Βασιλικής Κότσιρα-Δούκα, αλλά απλής επαγγελματικής απασχόλησης είναι δυστυχώς δυσοίωνες...

Νάσαι καλά, γερή και δυνατή Κούλα...